miniSUPERman

Hallo, ik ben Floris Cools, a.k.a miniSUPERman

Mijn mama (Nathalie) en papa (Jelle) hebben deze blog gemaakt zodat ze mijn verhaal aan de hele wereld kunnen vertellen. 

Ik ben geboren op 7 januari 2017. Mijn mama en papa keken enorm uit naar de dag dat ik ter wereld zou komen. Alle voorbereidingen waren gebeurd, niks aan het toeval overgelaten, goed voorbereid, zodat er geen verrassingen konden gebeuren en ze met volle teugen van mij konden genieten.

Dat draaide net iets anders uit.

Normaal was mijn uitgerekende datum 4 januari, maar ik zat nog lekker knus in mama's buik en hoefde er nog helemaal niet uit.
Toch besliste de gynaecoloog om de arbeid van mama in te zetten. Na 3 dagen van pijn en weeën voor mama, maar ook voor mij, kreeg mijn hartje het moeilijk. Toch bleef ik sterk en herpakte ik me vaak.  Waarom luisterden de dokters niet naar mij? Ik deed mijn best maar werd wel heel moe.

Nadat ik flink gevochten had in mama's buik, was ik heel zwak geworden en klopte mijn hartje niet meer zo goed. Alarmpjes begonnen af te gaan en eindelijk hadden de dokters door dat ik het helemaal niet meer zo fijn had in de buik van mama. Ik werd met een spoedkeizersnede ter wereld gebracht, maar het was eigenlijk al te laat.

Helemaal grijs en grauw zag papa mij voor het eerst. Veel dokters probeerden mij terug tot ademen te brengen, maar ik was te moe, ik had er geen kracht meer voor. Papa zag er heel verdrietig uit. Mama sliep nog door de medicatie. Ik moest en ik zou toch deel uitmaken van dit mooi en liefdevol gezin. Na 20 minuten begon ik terug zelf te ademen en mijn hartje terug te kloppen zoals het hoort. Het was me gelukt!

Zoals je ziet, heb ik hard moeten vechten om hier te kunnen zijn, maar het was me het helemaal waard. Want toen ik in de buik van mama zat, werd het mij al snel duidelijk dat het leven niet 'vanzelfsprekend' is. Je zal denken, hoe kan dat nu, zo lekker veilig in de buik? Maar het tegendeel is bewezen.
Rond de 8ste week in mama's buik is er een bloedvaatje gekneld geraakt doordat mijn hartje daalde tijdens de groei en ontwikkeling van mijn lichaam. Dit bloedvaatje gaf ontwikkeling aan mijn linkerarm. Dat is toen jammer genoeg gestopt met groeien. Ik heb dus maar een linkerarmpje tot net onder mijn elleboog.

Normaal hadden mama en papa dit wel voor mijn geboorte geweten, want de gynaecoloog maakt om de maand een mooie foto doorheen de buik. Maar ook hier had ik pech, de dokter heeft dit nooit gezien, dus ik kon mijn ouders niet vertellen wat er gebeurd was. Ik hoopte dan maar dat ze niet TE hard zouden schrikken als ik geboren werd. 

Na mijn geboorte ben ik dan samen met papa en mama naar het UZA gebracht. Ik was nog steeds niet in top conditie na die strijd dat ik heb moeten leveren, dus heb ik de 3 dagen na mijn geboorte nog erg afgezien en stuipen gemaakt. Gelukkig waren mama en papa dichtbij en luisterden de dokters deze keer wel op tijd naar mij. Met veel rust en de juiste medicatie herstelde ik stilaan.

In die tijd dat ik herstelde voelde ik me toch anders dan toen in de buik. Mijn spieren waren strammer en ik kon niet bewegen zoals ik wilde. Ook lukte het me niet meer om te drinken, nochtans had ik dat vaak geoefend in de buik van mama. Raar? Ook de dokters zagen dit. 
Ik moest met mijn hoofdje onder de scanner, zo konden ze zien wat er mis was.

Mama en papa werden bij de dokter geroepen. Slecht nieuws...

Doordat ik een lange tijd geen zuurstof heb gekregen, zijn er plaatsen in mijn hersenen die stuk zijn gegaan. Hierdoor zal ik het motorisch heel moeilijk hebben in mijn leven. Cerebrale Parese, heet dat dan met een moeilijk woord. Daardoor komt het dat ik moeilijker mijn spieren kan controleren, moeilijker kan slikken,... Alles wat  motorisch wordt aangestuurd.

Waarom nou ik? Ik wilde mama en papa graag gelukkig maken, daarvoor heb ik gevochten. 

Nadat ze deze diagnose hebben gekregen, kwamen ze mijn kamertje binnen, hebben ze samen erg gehuild en mij in hun hart gesloten, want ondanks alles, hoe ik later ook ontwikkel, weet ik zeker dat mijn mama en papa mij ONVOORWAARDELIJK graag zien, want dat is wat mama's en papa's doen..