Zou het gedaan zijn met overgeven?!
Vandaag kan ik officeel zeggen dat ik al een hele week niet meer overgeef! Van de ene dag op de andere ben ik gestopt met dat gedoe. Ik denk dat mijn hersentjes een klik hebben gemaakt. De week voordien leek dit nochtans heel ver weg.
16 november 2018, zal een dag zijn dat mama en papa niet snel zullen vergeten. De eerste keer dat ik een volledige dag NIET heb overgegeven. Nee, ook geen klein 'tufje', 'gulpje', 'fontein' en al zeker geen 'waterval'. Dat waren de gradaties die mama en papa gebruikten wanneer ik nog maar eens overgaf. Ze waren dan al heel blij dat ik een dag overleefde op alleen maar kleine 'tufjes' of 'gulpjes'. Een dag met 'fonteinen' en 'watervallen' werden als zorgwekkend gezien en dan werd er met man en macht gewerkt aan het 'binnenhouden' van mijn voeding door wandelingen, pomp trager zetten,...
Maar de voorbije week, een hele dag gewoonweg niks overgeven, dat was niet meer gebeurd sinds ik enkele weken uit het ziekenhuis was ontslagen na mijn geboorte. Sinds ik 3 maanden oud ben tot nu, heb ik elke dag en ook een hele tijd elke nacht niets anders gedaan dan overgegeven. Zo erg zelfs dat mama en papa niets anders konden doen dan continue alles op te vangen met hydrofiele doeken, mij een aantal keren per dag/nacht andere kleertjes aan te geven. Zowel voor mij maar ook voor mama en papa was dit zo frustrerend, tijdrovend en heel vermoeiend.
2 weken geleden was ik dan ook nog eens erg ziek geworden in mijn buikje. Voor het minste moest ik weer veel overgeven, zoals in de termen 'fonteinen' en 'watervallen'. Ik hoorde mama het nog zeggen: 'amai, dit is terug de situatie van een jaar geleden'. Dat was ook zo, rook ik mijn patatjes, kwam alles er terug uit. Ook 's nachts werd ik weer terug wakker van mijn papje en konden mama en papa weer alles verversen. Wie had dan gedacht dat ik een week later de klik zou maken om helemaal niet meer over te geven?!
De eerste dagen waren mama en papa nog zeer waakzaam, het kon toeval zijn. Maar toen kwam dag 2 en dan dag 3, enzovoorts. Na een week kan ik toch wel fier zeggen dat ik denk dat ik het ontgroeid ben. Mama, papa, ik, maar ik denk iederen kruist zijn vingers en hopen dat dit het begin is van een nieuw leven, nog wel met sondevoeding, maar al niet meer met overgeven.