Van de regen in de drop
6 weken geleden ben ik begonnen aan een lijdensweg die maar niet lijkt te stoppen. Mama en papa met hun handen in hun haar, doodop, zoekend naar antwoorden. Elke dag weer voor mij een nieuw gevecht met mezelf door die verdomde slijmen.
Zoals ik al vertelde in mijn vorige blog, ben ik sinds half september heel ongemakkelijk. Hetgeen dat me 3,5 jaar geteisterd heeft, is abrupt gestopt, ik geef niet meer over. Jammer genoeg is er wel iets anders voor in de plaats gekomen. Ik bijt op mijn lip. Het 'lipbijten' heb ik me eigen gemaakt. Het begon allemaal toen mijn hersentjes vonden dat het genoeg was met overgeven en de slijmen die ik aanmaak nu niet meer kwijt kan.
De laatste 6 weken hebben mama en papa niets anders gedaan dan gezocht naar oplossingen. Probleem: ik maak slijmen aan, maar ik kan ze niet ophoesten en ze uitbraken is volledig passé. Maar hoe komt het dat ik dan continu slijmen heb? Wel, waarschijnlijk door mijn verborgen reflux, maar dat zou het niet alleen zijn... Nadat mama en papa mij 3x in de week kine lieten volgen enkel en alleen om de slijmen los te maken, 3x per dag aerosol en antibiotica gaven, lichtere dieetvoeding toedienden,... kwam er niets, maar dan ook niets verschil in mijn slijmvorming. Ik blijf er gewoon mee zitten. Het wondje dat ik zelf maak door te bijten, krijgt nooit de kans om te genezen omdat ik telkens weer opnieuw die lip opzoek om mijn ongemak weg te bijten. Ik ben nu ook begonnen aan de binnenkant van mijn mond, die heeft ook al diepe groeven. Dit kan zo niet meer verder. Ik ben zo moe van al dat pijn hebben en waarom komt het telkens weer terug? Ik ben toch zo flink tijdens de kine of de aerosolsessies, waarom vervallen we dan van de regen in de drop?
Papa belde ondertussen met de gastro-entroloog (maag-darm dokter). Zij verwees mij door naar een arts die gespecialiseerd is in longen maar ook specifiek naar het ophoesten van slijmen. Gisteren, 30/10, hadden we bij hem een afspraak. Mama deed uitgebreid haar uitleg. Voor de dokter zijn er enkele zaken die herkenbaar zijn en wil mij daarom kortelings op onderzoek om de verschillende pistes onder de loep te nemen. Ik moet dus binnenkort een dag en nacht samen met papa naar het ziekenhuis. Joepie, er is weer wat hoop, er is weer een nieuwe weg die we kunnen inslaan die hopelijk een oplossing biedt voor deze ware nachtmerrie.
Waar een wil is, is een weg zeggen ze vaak. Geloof mij, mama, papa, broer en ik willen zo graag maar in mijn situatie is dat meestal niet voldoende. Laat deze dokter voor mij de weg een beetje vergemakkelijken.