Sinds kort mijn heup geopereerd
19 oktober 2023, de dag dat ik mijn eerste zware operatie onderging.
Ondertussen weeral bijna 2 maanden later, ben je benieuwd hoe het gaat met mij?
Het gaat super goed! Geweldig toch! Natuurlijk was het niet zo een leuke periode afgelopen 2 maanden, maar gelukkig is dat voorbij.
In het kort gezegd is het volgende met mij gebeurd:
Al enkele jaren houden de dokters mijn heupjes in het oog. Door mijn spasticiteit en het niet kunnen staan, is mijn heupkom afgesleten en niet goed meer gevormd. Hierdoor schoot mijn heupbeen aan de linkerkant regelmatig uit de kom, wat zeer veel pijn deed. Het laatste jaar bleek dan ook op de RX-beelden dat het steeds erger werd en het echt tijd was om dit op te lossen. Na veel wikken en wegen over de timing van deze operatie, besloten mama en papa om toch door te bijten en dit op 19 oktober in te plannen.
Wat ging er nu juist gebeuren? Omdat de linker heupkom zich terug goed moest vormen, gingen ze bovenaan mijn linker heupbeen breken zodat deze terug in de (afgesleten) heupkom kon geplaatst worden. Ook werden mijn spieren in mijn bovenbeen wat doorgesneden, zodat de spasticiteit in de toekomst minder kon manifesteren op mijn heup.
De operatie duurde 2,5 uur en nadien werd ik, zoals je hier kan zien op de foto, wakker met mama en papa naast mijn zijde. Alles is vlot verlopen vertelde de dokter en ik was al direct goed wakker. Die nacht is papa samen met mij op de recovery blijven slapen. De dag nadien mocht ik voor een weekje op de pediatrie gaan logeren met papa of mama.
De revalidatie kon dan starten, vier weken, waarvan eentje in het ziekenhuis, met benen gespreid platliggen in bed. Iedereen die mij kent weet dat dat de grootste uitdaging zou zijn, de revalidatie op zich. Want de pijn van de operatie is al bij al heel goed meegevallen. Tijdens mijn ziekenhuisverblijf heb ik wel voldoende morfine en valium gekregen. Dat hielp enerzijds om mij rustig te houden en geen pijn te hebben, maar anderzijds werd ik daar ook heel misselijk van en was naar het grote toilet gaan een uitdaging. Hierdoor heb ik een weekje veel overgegeven en hoopten mama en papa dat dit niet voor de ganse vier weken zou zijn. Gelukkig werd het duidelijk dat wanneer de morfine werd afgebouwd naar het einde van de eerste week, het beter ging met mij en de misselijkheid en constipatie afnam.
Nadat ik werd ontslagen in het ziekenhuis, werd ik met de ambulance terug naar huis gebracht. Daar stond ondertussen een ziekenhuisbed klaar in de woonkamer. Ik mocht nog niet zitten en alles moest nog in liggende houding gebeuren voor de de volgende drie weken: eten, toilet, wassen,... De kine werd ingeschakeld om 5 keer per week een lichte mobilisatie te doen met mijn beentjes.
Die drie weken duurden lang en op het einde was ik het echt wel beu om heel der dagen TV te kijken en in mijn bed te liggen. Gelukkig werden de gipsen en de bar er op 15 november afgehaald. Vanaf nu, zou ik dan stilaan naar zitpositie mogen gaan. Opbouwend, kijken wat ik aankon. Maar ik had al een groot voorgevoel dat dit voor mij geen probleem zou zijn. Op de eerste dag heb ik in mijn relax gezeten, nadien terug in mijn zitschaal. No problemo! Geen of toch weinig pijn en eindelijk de wereld weer rechtop zien. Alleen, ik zou nog 2 weken thuis moeten blijven van school volgens de procedure van de revalidatie. Nochtans zat ik al heel de dag mooi rechtop in mijn stoel en ook in mijn rolwagen had ik het fijn. Dus... hebben mama en papa beslist om mij, anderhalve week voor de voorgestelde revalidatie gedaan zou zijn, toch al terug naar school te laten gaan. En al maar goed, want ik had het helemaal gezien thuis. Eindelijk, terug bij mijn klasgenootjes en onder de mensen!
Ondertussen ben ik weer twee weken naar school aan het gaan en het is alsof er niets gebeurd is. Alles gaat super goed met mij en ik ben blij dat alles zo vlot is verlopen!