Miniman is coming

03u00... mama blijft eindelijk in het ziekenhuis. 

Samen met mij heeft ze de laatste dagen erg veel last van voorweeën. Ik wil er eigenlijk al een tijdje uit, maar de dokters luisteren niet. Mama en papa weten van niets maar ik ben echt al wel moe van al dat duwen. Ik ga nog eventjes mijn best doen, dat wil ik graag, ik wil eindelijk mijn mama en papa in het echt zien. Ik heb hun stemmen al zoveel gehoord doorheen de buik van mama maar dan kan ik ze eindelijk laten weten dat ik een jongetje ben.

Pfff, het duurt toch lang hoor, het is bijna middag en het lukt me nog steeds niet om verder te geraken in mama's bekken. Gelukkig heeft mama al geen pijn meer, daarvoor heeft de epidurale goed gezorgd. Ze heeft al een paar keer een dutje gedaan om zich klaar te maken voor het 'echte' werk zo dadelijk. Maar ik denk dat dat nog wel eventjes zal duren. Ik begin echt wel doodop te geraken, mijn hartje gaat alle kanten uit. Merken de dokters dat dan niet op?

14u10... Ik kan niet meer, niemand helpt me, ik kom er niet, ik ben zo moe...

14u20... O nee, sorry mama en papa, maar ik ben nog zo klein, ik heb zo hard gewerkt, mijn hartje wil niet meer sneller kloppen, ik ga het moeten opgeven.

14u50... 14u55...15u00...15u10... Mama, papa, hier ben ik, zo goed als ik kon. Ik wil jullie zien, ik wil bij mama liggen, ik wil... Ik ben zo blij dat mijn hartje terug is gaan kloppen.

Daar lig ik dan in mijn bedje, met een buisje door mijn keel. Ik word zo dadelijk opgehaald door de ambulance. Ik ga naar het UZA, want ik ben nog zo zwak en mijn hersentjes hebben het zo moeilijk.

In het UZA mag mama mij eventjes vasthouden. Kijk mama, ik ben er! Waarom ween jij zo? Is het omdat ik maar één handje heb? Sorry daarvoor, dat deed ik niet met opzet. Zalig om zo eventjes bij jou te liggen, hoewel ik het me ook anders had voorgesteld. Mijn hersentjes hebben het moeilijk van al dat vechten. Weet dat ik erg mijn best ga doen mama en papa om bij jullie te zijn, want jullie zien mij zo graag, ondanks alles...