Naar mijn (t)huis

Joepie! Vandaag net drie weekjes oud en mag ik eindelijk met mama en papa naar mijn (t)huis.

Vanmorgen kwamen mama en papa zoals de voorbije drie weken mijn kamertje binnen. Grote dag zeiden ze, vandaag mag je mee naar huis.

Dokters hadden enkele dagen geleden verteld dat ik het goed deed en klaar was om de wereld te gaan verkennen. Dat was maar een woord voor mama en papa om mij vandaag mee naar huis te nemen. Er was wel een voorwaarde aan verbonden.

Door mijn hele moeilijke start, ben ik sinds mijn geboorte afhankelijk van sondevoeding. Ik kan niet meer drinken, weet niet meer zo goed hoe dat moet. Maar omdat ik wel moet eten en sterk worden, heb ik een buisje door mijn neus naar mijn maag gekregen. Met een plakker op mijn gezicht zetten ze dat buisje vast. Hierlangs kan mijn papje naar mijn maag en hoef ik niet te drinken.

Dit buisje kan altijd loskomen, daarom moest papa leren hoe hij best dit buisje terug door mijn neus in mijn maag steekt. Dat heeft hij de laatste dagen geleerd van de verpleegsters. Hij kan het nu wel goed en ben ik nu helemaal klaar om naar huis te gaan.  

Spannend, voor de eerste keer buiten, voor de eerste keer in de auto van papa en vanavond voor de eerste keer in mijn eigen bedje naast mama en papa. Wat kijk ik daar naar uit!

Zo, ik zit klaar in mijn Maxi Cosi, nog dag zeggen tegen mijn buren en dan zet ik mijn eerste stap in het echte leven.

Zoals papa het tegen iedereen zei:
"Floris komt eraan en hij gaat de wereld ontdekken, stap voor stap"