De spreekwoordelijke druppel
Als het de laatste maanden al niet intens genoeg was ten huize Cools-Daems, deed een ziekenhuisbacterie (MRSA) er nog een schepje bovenop.
Zoals ik vertelde in mijn vorige blog, zou ik een dag en een nacht verblijven in het ziekenhuis zodat er enkele onderzoeken konden uitgevoerd worden. Eerst en vooral is er tijdens de consultatie bij de dokter al een keelwisser van mij genomen. Deze wisser zou al duidelijkheid kunnen geven over een aantal bacteriën. Een weekje later zou ik dan opgenomen kunnen worden.
Daar werd even een stokje voor gestoken. Uit de resultaten van de keelwisser bleek dat ik MRSA had, een gevaarlijke ziekenhuisbacterie. Nu ja, gevaarlijk, uiteindelijk is dat vooral heel besmettelijk en op zich brengt dat bij een gezonde persoon niet veel nadelen met zich mee en ben je vooral drager. Voor mij kan dat natuurlijk wel wat gevoeliger liggen aangezien ik al een lange tijd met die slijmen 'rondloop' en er blijkbaar niet vanaf geraak. Dat kan misschien wel één van de verklaringen zijn dat mijn verkoudheid van enkele maanden geleden nooit opgelost is geraakt. De MRSA maakt je lichaam wel wat zwakker. De dokter stelde dan een kuur voor, maar natuurlijk niet enkel voor mezelf, heel het gezin moest deze kuur doorlopen aangezien het zo besmettelijk is. Het gaat zelfs zover dat ook de grootouders zich hebben laten testen om zeker te zijn dat ook zij niet ondertussen besmet zijn geraakt. Want het is een ziekenhuisbacterie, maar die kan ik evengoed ergens anders opgelopen hebben. Wat houdt die behandeling in? Veel werk voor mama en papa in ieder geval. De behandeling duurt 5 dagen: 3x per dag je mond spoelen met isobetadine, 3x per dag neuszalf, 2x per dag antibiotica (2 weken wel), elke dag jezelf douchen met isobetadine. Het meest intense is vooral alles, maar dan ook alles 5 dagen, elke dag opnieuw, wassen (kleding, lakens, kussen,...). Na die intense behandelingsperiode zou ik terug opnieuw getest worden en kunnen opgenomen worden in het ziekenhuis voor onderzoeken.
Na een heftige week, was het dan zover, ik ging van vrijdag 13/11 op zaterdag 14/11 een dag en een nachtje logeren in het UZA. Volgende onderzoeken stonden gepland: wissers voor MRSA-controle, CT-scan voor slijmen in longen te bekijken, bloed trekken voor allergietesten en last but not least, controle van saturatie en CO2 tijdens mijn slaap 's nachts.
De test voor MRSA (ziekenhuisbacterie) was gelukkig negatief, maar je kan pas van een 'genezing' spreken, als je 3x getest wordt en 3x negatief blijkt te zijn. De andere resultaten zullen een week later op consultatie besproken worden. Afgelopen vrijdag zijn we dan weer richting UZA gereden om met de longarts de onderzoeken te bespreken.
Wat is er nu met mij aan de hand?
Bij een eerste consultatie werd chronische bronchitis aangehaald als oorzaak van de slijmvorming. De redenen dat ik deze ziekte zou kunnen hebben, waren allerlei. Dit kan zijn oorzaak vinden bij de verborgen reflux, omdat op die manier er aspiratie (voedsel of speeksel dat in longen terecht komt) kan zijn waardoor er atypische bacteriën zich in de longen vestigen. Ook astma (allergie) of verminderde immuniteit kan een oorzaak zijn van de continue bronchitis. Uit de onderzoeken bleek enkel op de CT -scan dat er ontsteking is op de longen maar voor de rest is er niets speciaal gevonden. Geen allergie, goede immuniteit,.... Geen antwoord dus. Enkel het vermoeden van te weinig hoestkracht en motorische beperking om de slijmen op te hoesten. Die waarschijnlijk stomweg gestart zijn door een verkoudheid.
Er wordt nu een behandeling opgestart om de slijmen en dus de infectie wat onder controle te houden en hopelijk weg te krijgen. Hiervoor heb ik nu zowel medicatie, aerosol als een cough assist gekregen. Dat laatste is een toestel dat je helpt om je slijmen mee op te hoesten. Dit alles maakt dat ik 's morgens toch wel 1,5 uur één op één zorg nodig heb. Medicatie, sondevoeding, aerosol, kiné van mama of papa en dan op het einde nog de cough assist om dan nadien nog een reeks medicatie toegediend te krijgen. Maar, er is beterschap... De slijmen zijn niet verdwenen van dag op dag, maar ik merk wel dat ik me stilaan wat beter begin te voelen. Enkel 's morgens, bij het opkomen van slijmen, heb ik het nog moeilijk en bijt ik het nog van mij af. Gelukkig is dat 2 uur later over en kan ik de rest van de dag wel weer mezelf zijn.
En dan de spreekwoordelijke druppel, telefoon van het UZA, MRSA is terug positief bij 2de test. Jammer zo jammer, mama en papa waren net van plan om me volgende week weer stilaan naar school te laten gaan. Nu moeten we weer heel het traject van wassen, spoelen, neuszalf... doorlopen. Mama en papa hebben beslist om mij nu ook in quarantaine te zetten, maar dan wel een MRSA-quarantaine. Wat hoop ik zo dat ik dan na de kerstvakantie, zo fris als een hoentje, terug naar school kan.