COS: Centrum voor ontwikkelingsstoornissen

O nee, vandaag op controle bij het COS. Daar moet ik testjes gaan doen, zodat ze mijn ontwikkeling kunnen beoordelen.

Mama en papa hebben niet zo erg uitgekeken naar deze dag. Toen ik net geboren was, hadden ze ons als verteld dat wanneer ik 1 jaar zou worden, ik enkele testjes zou moeten gaan doen zodat ze kunnen inschatten hoe ik ontwikkeld ben het laatste jaar na mijn moeilijke geboorte. Dat is natuurlijk confronterend want iedereen weet nu ondertussen wel dat ik een beetje anders ben. Gewoon omdat er een stukje in mijn hersenen kapot is gegaan doordat de dokters tijdens de bevalling niet goed hebben opgelet.

Ook wordt er vandaag de MRI-scan besproken. 
Eerst werd ik bij Nele de psychologe verwacht. Natuurlijk was ik weer net aan het eten en had ik een niet zo fijne autorit achter de rug want ik had erg tegen de slaap gevochten. Nele wilde met mij spelen, maar ik had er geen zin in. Hoewel ik erg rustig werd door de liedjes die ze voor mij zong.

Ze bespreekt met mama en papa wat ik allemaal al kan op sociaal-emotioneel vlak, want veel zin om het te tonen had ik niet.

Nadien werd ik bij de kine en de neuroloog verwacht. Ik was terug wat meer wakker en mijn papje was gezakt. De kine was echt wel een leuke. Die heeft veel speeltjes en die was erg lief voor mij. Mama praatte ondertussen met de neuroloog over mij. Ik begon flink te fraselen, want ik vond het wel erg leuk. Nadat de oefeningen erop zaten werd ik nog gewogen en gemeten. Ik ben 73 cm en weeg 7kg980. Mijn hoofdje mat 44.8 cm.

Alles volledig volgens mijn curve. Dat waren dus ook goede punten. Nu is het eventjes wachten want de dokters gaan nu over mij praten. Hoe goed ben ik het laatste jaar ontwikkeld?

Mama en papa werden bij de dokter geroepen. Zij vertelde hen dat ik vooral 'gevangen' zit in mijn lichaam. Dat ik mentaal (nog wel moeilijk te beoordelen) maar vooral sociaal-emotioneel wel ontwikkeld ben. Ik zit wel rond de 8 maanden, maar gezien mijn diagnose en moeilijke start is dat goed. 'Er zit zeker wel iets in', zeiden ze tegen mama en papa. Motorisch ben ik wel erg beperkt, maar dat zijn natuurlijk geen nieuwigheden.

Ook de MRI-scan gaf niets nieuw. Deze was hetzelfde al bij de geboorte ivm de schade, maar mijn hersentjes groeien wel, dus er is op andere plaatsen in mijn hoofdje niets fout, gelukkig. Het motorische is duidelijk terug te vinden op de MRI-beelden.

Nu is het vooral van belang dat mama en papa opzoek gaan naar heel wat hulpjes, zodat ik op motorisch vlak nog kan groeien. Het zal wel niet simpel zijn. Zo krijg ik binnenkort dan ook spalkjes en een staanapparaat. Dit zal me helpen om te staan en mijn heupjes goed te vormen. Ook wordt de levodopa, de medicatie voor mijn hersentjes, wat opgehoogd omdat ik groter ben geworden.

Het resultaat was dus wel wat mama en papa verwacht hadden, gelukkig niet nog meer slecht nieuws. Onderweg naar huis heb ik maar snel mijn oogjes dicht gedaan. Zo moe na al die testjes.