Ahoy Kapitein Haak!

Deze week is het krokusvakantie, of beter gezegd carnaval vakantie. Vorige vrijdag mocht ik dan ook voor het eerst verkleed naar school!

Mama en papa hadden al wilde ideeën voor carnaval sinds ik geboren ben. Waarom? Omdat humor voor mijn ouders soms een middel is om alles wat meer draagbaar te maken. Dus... mijn ene korte armpje zorgde voor wat fantasie en humor bij mama en papa. Ze vertelden me dan ook vaak toen ik klein was dat wanneer het carnaval zou zijn op school, ik sowieso de perfecte outfit zou dragen. Ik zou namelijk Kapitein Haak worden! :-)

Zo gezegd, zo gedaan natuurlijk! Hoewel...

De laatste weken werd er op school veel gewerkt rond het thema carnaval. Ik kreeg gekke hoeden en brillen op tijdens de logo-sessies, er werd met confetti en slingers geknutseld in de klas. Heel leuk allemaal! Toch heb ik het moeilijk de laatste tijd. Ik ben sinds mijn verjaardag weer terug beginnen overgeven. En de laatste dagen, net voor de vakantie begon, ben ik meer niet dan wel naar school kunnen gaan. Ik worstel weer met zoveel slijmen waardoor ik misselijk en ongemakkelijk word. Voedingen werden steeds minder en minder en de eetsessies weer langer en langer.

Wat is er nu weer aan de hand? Waarom ben ik weer plots gaan overgeven? Op school vind ik het dan ook veel minder leuk omdat ik al mijn energie weer in mijn voedingssessies moet steken en ik uiteindelijk toch weer misselijk word en moet overgeven. De verpleegster en de juffen zien ook dat ik niet meer dezelfde Floris ben dan voor de kerstvakantie.

Mama en papa schuimen weer verschillende pistes af waaraan dit zou kunnen liggen. Maar vaak is dat zoeken naar een naald in een hooiberg. Ik vind het ook zo jammer, want al dat verkleden en ondertussen mezelf bewonderen in de spiegel vind ik echt wel fijn. Gelukkig was ik vorige week vrijdag niet te ziek of te misselijk in de ochtend, zodat ik toch naar school kon. Of mama en papa dachten dat, want eigenlijk was ik nog niet op en top. Maar zoals met veel dingen, kon ik hen dat niet vertellen.

Eenmaal op school aangekomen, verkleedde mama mij nog snel. Dit deed ze liever op school zodat ik zeker en vast mijn mooie piratentenue onderweg niet zou onder spuwen. Ik weende en weende, want had er eigenlijk geen zin in. Ik merkte dat mama dat jammer vond, want ik zag er nog zo knap uit in mijn Kapitein Haak pak.

Toen de bel ging, ben ik met een pruillip maar zo flink dat ik kan zijn, naar de klas gerold.  Mama zei nog tegen juf Gitte dat ze mocht bellen als ik zou blijven zeuren en wenen. En ja, tegen de middag werd mama door de school gecontacteerd. Ik had weer overgegeven, was veel aan het wenen en was heel gespannen. 

Geen feest voor mij dit jaar, hopelijk staan we volgend jaar weer een stapje verder en ben ik weer een beetje sterker. 
Ook voor dan, hebben mama en papa al een perfecte outfit voor mij in gedachte! Benieuwd?